دوباره من، تو، نبودنت

دوباره پاییز، با آن هوای مه گرفته و عجیب و غریبش، دوباره بغض های ناشکفته آسمان، دوباره من، دوباره هوای حوصله ای که ابریست. دوباره راه های زیاد، جاده های ترسناک، ترس های خیالی... دوباره خیالات مبهم، ابهامات زیاد، زیاده خواهی های لعنتی... دوباره شب هایی که پشت سر هم تکرار می شوند و روزهایی که نیستند. دوباره من، تو، نبودنت...

دوباره همان تنهایی همیشگی، کنار لپتاب، پشت میز، میزی که این روزها شلوغ است. شلوغ تر از خیابان های تهران، دوباره ذرات پست فطرتِ آلاینده ها. دوباره آسمانِ خاکستری. دوباره بلاگفایِ کم مخاطب، مخاطبینِ کم حوصله، حوصله هایِ خالی...

دوباره گناه، توبه، گناه، توبه، گناه...دوباره دست های کوتاه، کوتاهی من، منِ خسته، خستگی تیره، دوباره پنجره های بسته، بسته های پوچ، پوچ های بی ارزش، دوباره بیماری سخت، سختی های زیاد، دوباره من با یک دنیا دلواپسی و کوله باری که خالیست.

دوباره من، بلاگفا، مجید انتظامی، آهنگ لایت، نوشته های غمگین، دوباره تو، دوباره نبودنت، دوباره من، عجز، ناتوانی، ناامیدی...

دوباره راهی طولانی، توان کم، سنگلاخ های بی شمار، ناهمواری های خشن، شیب های تند، معادلات پر مجهول...